Een feest van verdriet

15/02/2018

“Waar kijk je naar?” vroeg mijn zoon onlangs op een zaterdagochtend terwijl hij de veters van zijn voetbalschoenen vaststrikte. “Naar de begrafenis van Johnny Hallyday,” zei ik afgemeten plechtig. “Wie is dat nou weer?!” klonk het verbaasd. “Ssssst!” siste ik en ik gebaarde dat hij zich stil moest houden, want ik wilde er geen seconde van missen.

Vier uur later kwam hij bezweet weer binnen. “Gewonnen?” vroeg ik zonder van de televisie op te kijken. “Nee, verloren… Zit je nou nog steeds naar die poppenkast te kijken?!” vroeg hij ongelovig. Ik haalde hulpeloos mijn schouders op, ik kon er simpelweg geen weerstand aan bieden. Er werd in Parijs geschiedenis geschreven – en ik was er notabene live getuige van.

Weemoed
De meesten van jullie zal het ongetwijfeld zijn ontgaan, maar het overlijden van zanger Johnny Hallyday heeft Frankrijk een week lang in nationale rouw gedompeld. De Franse rocker stierf 6 december op 74-jarige leeftijd aan longkanker. Het zat er al een tijdje aan te komen, maar toen ik die ochtend ontwaakte met het bericht van zijn verscheiden overviel mij een gevoel van weemoed. De mensen die me wat beter kennen weten dat ik een groot liefhebber ben van het Franse lied. Johnny Hallyday zit nou niet direct in mijn top drie, maar dat neemt niet weg dat ik een aantal van zijn nummers die al jarenlang meegaan erg waardeer. Met ‘Oh Marie’, ‘Quelquechose en nous de Tennessee’, ‘Je te promets’ en ‘Que je t’aime’ heeft hij de aarde toch heus een beetje mooier achtergelaten. En natuurlijk met het vrolijke nummer ‘Pour moi la vie va commencer’ (‘Voor mij begint het leven nu’) dat ik zo vaak zong na mijn stamceltransplantatie (merci Johnny!).

‘Enfant terrible’
Ach ja, Johnny Hallyday… In zijn streven om in zijn jonge jaren de Franse Elvis te worden, was hij met al dat geheupwieg al snel het ‘enfant terrible’ van de gegoede burgerij. De man deed bovendien alles wat God verbood en werd in de jaren ’60 zelfs door het Vaticaan geëxcommuniceerd omdat hij in een van zijn liedjes de draak stak met Jezus. Het waren de jaren waarin hij rookte als een schoorsteen, vaker dronken was dan nuchter, zich een gat in z’n neustussenschot snoof en aan de lopende band vreemdging. In 1997 trouwde hij op 53-jarige leeftijd voor de vijfde keer, deze keer met Laeticia Boudou die toen net 20 lentes telde. Zij is hem tot zijn dood trouw gebleven – andersom schijnt dat overigens niet altijd het geval geweest te zijn. Waar hij wél tot zijn dood hartstochtelijk van heeft gehouden is zijn Gauloise-sigaret. Die is hem dan uiteindelijk ook fataal geworden, maar hij droeg dit lot ‘waardig en dapper’ zo wisten Franse media te melden.

Troost in Johnny’s muziek
9 december kreeg hij in Parijs een uitvaart zoals een rockster en volksheld die toekomt: een rouwstoet over de Champs-Elysées gevolgd door 700 fans op motoren, een dienst in de Madeleine in aanwezigheid van tout Parijs (inclusief drie (ex)-presidenten) en meer dan een miljoen zingende en huilende bewonderaars langs de route. Werkelijk een feest van verdriet waarbij ex-vrouwen elkaar troostend om de hals vielen, kinderen uit alle huwelijken hand-in-hand achter de baar liepen en zelfs de priester de ex-communicatie van ooit leek te zijn vergeten. “Hij was er altijd bij op belangrijke momenten in mijn leven”, snotterde een volledig getatoëerde boom van een kerel voor de camera van France2. “Toen ik mijn baan kwijtraakte en toen ik ging scheiden: altijd vond ik troost in de muziek van Johnny.”

Revanche
In januari 2016, precies een jaar na de aanslag op Charlie Hebdo, troostte Johnny tijdens de herdenking heel Frankrijk met het prachtige chanson ‘Un Dimanche de Janvier’. De keuze voor Johnny Hallyday als vertolker van dit lied deed aanvankelijk heel wat stof opwaaien – politiek-correcte twitteraars schuimbekten dat hoofd-redacteur Charb van Charlie Hebdo zich in zijn graf zou omdraaien. Charb had er bij leven nooit een geheim van gemaakt dat hij Johnny’s handel en wandel verafschuwde. Maar Johnny trok zich niets van de ophef aan en nam revanche door het lied op indrukwekkende wijze ten gehore te brengen. Vanaf dat moment sloot iedereen van links tot rechts de ouwe rocker in zijn hart. Eindelijk kreeg hij het respect dat hij volgens zijn fans verdiende. Hij heeft er maar kort van mogen genieten….

Inge Klinkert